*I virzinât, zu erschliessen aus apvir̃zinât. Zu virzēties.

Avots: ME IV, 619

II vir̃zinât Karls.,

1) freqn. zu virzît, tr., (langsam) vorwärtsschieben
Gr.-Jungfernhof n. U., Spr., Bers., Kalzenau, Kokn., Laud., Vīt., (mit ir̂) Adl., Butzkowsky, Golg., Heidenfeld, Lubn., Meiran, N.-Schwanb., Saikava, Selsau, (mit ìr ² ) Sessw.; sehr langsam und vorsichtig mit einer svārte etwas (z. B. einen grossen Stein od. Balken) vorwärtsschieben Kalzenau: virzini akmini ar buomi uz šuo pusi! MWM. X, 473. virzināt uz priekšu karaspē̦ku Kokn.; vorwärtstreiben Wessen;

2) richten :
es virzināju dzirdi nuo publikas čalām augšup MWM. VI, 563;

3) intr., sich langsam vorwärtsbewegen:
ve̦ctē̦vs virzina Kokn. Refl. -tiês, sich langsam vorwärtsschieben, -bewegen Spr., Meiran, Meselau: beidzuot pats sāka virzināties uz priekšu Vīt. pats tik tik varuot virzināties uz priekšu LP. VII, 1077.

Avots: ME IV, 619, 620

II vir̃zinât,

1): vorwärts schieben
(mit ìr ² ) Meselau;

2): v. suoļus uz Rīgu BielU. Refl. -tiês: "virzīties" (mit ir̂) Erlaa.

Avots: EH II, 789