zvaņķēt

I zvaņ̃ķêt Nötk., schlagen, prügeln Bewershof; vgl. sazvaņ̂ķêt 2.

Avots: ME IV, 766

zvaņķēt

II zvàņķêt 2 Oknist, grosse Bissen in den Mund nehmend essen.

Avots: ME IV, 766