šventīt

šventît, -ĩju, šventîtiês Tirsen n. RKr. XVII, 82, sich fliessend unterreden (viņas gāja sventīdamās pa vāciski); ärgerlich, erbost in Bezug auf einen Weggehenden reden. Vgl. šventêt.

Avots: ME IV, 115