žadzināt

žadzinât,

1) žadzenêt BW. 23380, 2 var., schreien (von der Elster)
A- Bergfried, Golg., Gotthardsberg, Gr. - Buschh., Grenzhof, Heidenfeld, Kegeln, Kokn., Lubn., Mahlup, Memelshof, Modohn, Nötk., Saikava, Sessw.: žagata žadzina Etn. II, 51; LP. V, 181; Janš. Mežv. ļ. I, 13. žagatiņa žadzināja (Var.: žagatēja) BW. 2580. kuo žagatas žadzināja? 12796; 13063. žagata... žadzina putnu valuodā Pas. I, 176. gar luogu žadzinādama palaidās žagata Plūd.;

2) schwatzen
U.; viel sprechen Kalz., Stockm.; leeres Zeug sprechen Nötk. Refl. -tiês, laut sprechend scherzen, tändeln, den Hof machen Alschw. Vgl. zadzinât II.

Avots: ME IV, 784