īgt

îgt, - stu, - gu,

1) vergehen, verschmachten (bibl.):
tavām acīm būs īgt I Sam. 2, 33. manas acis īgst, tuomē̦r es gaidu uz savu dievu Psalm. 96, 4. acis dūmuos īgst, der Rauch verdirbt die Augen L.;

2) verdriesslich, mürrisch sein:
ne+kuo darīt, īgsti cik gribi LP. V, 319. īgdams atteicis VII, 272;

3) vor Schmerz, Gram jammern:
vai prasīsi kumeļam? kuo īgsti vēl! LP. V, 239;

4) verdriesslich, mürrisch erwidern:
"kas nu par citu lietu", īga Liene MWM. X, 674. [Wohl zu īkstēt, indzēt, ingzdù "плачусь, горюю", inzgi "тоскливо кричу", ingis "ein Faulpelz", aksl. jędza "Krankheit", poln. dial. jędzic się "sich ärgern ", ae inca "Schmerz, Widerwille" u. a., s. Trautmann Wrtb. 70, Berneker Wrtb. I, 269, Zupitza Germ. Gutt. 161, Būga РФВ. LXX, 106 f. und Aist. Stud. 172, Fick Wrtb. III 4 , 28.]

Avots: ME I, 834, 835


īgt

I îgt,

2): Gesichtszüge haben, die einen innerlichen Schmerz ausdrücken Baar in seinem Exemplar von
U.;

3): winseln, klagen
Mag. VI, 43: ne īkst, ne raud Manz. Post. I, 127. ‡ Refl. -tiês, verdriesslich sein (?): īsdamās sēdēja Janš. Dzimtene V, 427.

Avots: EH I, 500


īgt

II îgt, -dzu N.- Peb., = īdêt 1; s. auch nùoìgt 2 II.

Avots: EH I, 500