durbaI durba, durbe Sassm. (tahm. mit uor aus ur), der Bleier (abramis ballerus); [nebst turba dass. und baltisch-deutsch Durbe od. Turbe aus liv. tūrba nach Thomsen Beröringer 282.]Avots: ME I, 519
dorbaduõrba, duõrbe, duõre, dūre RKr. VIII, 104, dial. für durba I.Kļūdu labojums:durba I = durba, der BleierAvots: ME I, 534
lēcka‡ lè̦cka 2 Gr.-Buschh., was einem (als Gewinn) von irgend etwas abfällt (zuteil wird): nuo tā durba būs maza l.: nuo mantuajuma kritīs ir mums kāda l.Avots: EH I, 735, 736