Paplašinātā meklēšana

Meklējam 'klibs' mūsdienu pierakstā, oriģinālpierakstā un šķirkļu saturā

'klibs' ir atrasts šādos šķirkļu elementos:

Šķirkļvārda mūsdienu pierakstā (3)

klibs

klibs: kāja viņam bij kliba "er war lahm" BielU. kliba ķēve Tdz. 43808.

Avots: EH I, 616


klibs

klibs [li. klìbas "lahm РФВ. LXVI, 222, "расшатанный"], lahm: Sprw. labāk ar klibu dancuot, nekâ ar muļķi runāt. [Nebst li. klibéti "wackeln" wohl zu li. klebéti "wackeln, klappern", le. klabêt (s. dies), kymr. cloff "lahm" u. a., s. Leskien Abl. 332 und Zupitza KZ. XXXVI, 244.]

Avots: ME II, 225


paklibs

paklibs, ein wenig lahm.

Avots: ME III, 46

Šķirkļa skaidrojumā (8)

ar

ar,

1) Conj., auch [so auch li. ar], gew. arī, ari s. dies;

2) Fragepartikel
[wie li. ar̃], veraltet, durch vaì verdrängt, nur noch dial. in direktem und indirektem Fragesatze: ar tu nedzirdi, kuo šie saka Mat. 21, 16. labrīt, ciema zeltenīt, ar gaidīji svešus ļaudis? hast du auch fremde Leute erwartet? BW. 3256. ar ira, māmiņa, tie patīkami? sind sie (die Freier) auch angenehm? eit', māsiņas, lūkuojat, ar dzeltēja apšu lapas, ob, die Espenblätter (auch) gelb werden;

3) Präp. mit d. soziativen Instrumental im weitesten Sinne dieses Wortes:

a) Personen und lebende Wesen als Begleiter der Handlung: dē̦ls gāja ar tē̦vu uz pilsē̦tu. vista te̦k ar cāļiem šurp;

b) verschiedene Umstände, Stimmungen als Begleiter: ar saulīti lietus lija, es regnete bei Sonnenschein.
lai sadega ze̦lta nauda arzilām ugunīm (Var.: der blosse Instr.: ziluguni). iztecēju klausīties pliku galvu, me̦llu muti, ar basām kājiņām BW. 446, 3. ve̦cs, ve̦cs vīriņš (ar) baltu bārzdu. mirt ar diluoni, an der Schwindsucht sterben, sirgt ar kaklu, an Halsschmerzen leiden; klibs ar vienu kāju, auf einem Beine lahm. Neben mīzt asinis kommt dial. m. ar asinīm vor, Blut harnen. tu ar savu le̦pnumiņu sēdēsi ilgi tautiņās, bei deinem Stolze wirst du lange unverheiratet bleiben. es tam devu dievpalīgu, viņš ar kaunu nesaņēma (Var.: kaunam), er erwiderte den Gruss vor Schande nicht BW. 25872, 11. Dialektisch tritt ar auch zu Adverbien: ar teciņus (ar teciņu 82) vārtus vērt BW. 16219, 1; nuoraut ar raušus A. IX, 1, 431;

c) das Mittel als Begleiter der Handlung. Hierbei ist zu merken, dass der Instr. des Mittels in der Einzahl in der Regel jetzt mit der Präp. ar gestützt, im Plur. aber der Instr. oft allein genügt; z. B. skaties ar labuo aci, sieh mit dem rechten Auge, aber
skaties acīm, klausies ausīm, neben sk. ar acīm, kl. ar ausīm, sieh mit den Augen, höre mit den Ohren; cirst ar cirvi, mit dem Beile hauen; im Plur. cirst cirvjiem od. ar cirvjiem. Vor ar tritt nicht selten līdz: līdz ar viņu, mit ihm. līdz ar bedeutet dialektisch "gleich wie": es līdza pušķuojuos ar (Var.: līdz) bajāra meitiņām BW. 4493, 2. man ruociņas nuosalušas līdz ar le̦dus gabaliņu 16218. Im Tahmischen verbindet sich ar, wie die echt akkusativischen Präp., mit dem Gen. von viņa, šī, tā, ebenso mit dem Genitiv der Eigennamen und der Hauptwörter, welche weibliche Personen bezeichnen: ar viņas, tās, Annas, mātes. In vielen Gegenden verbindet sich ar, wie auch andere Präpisitionen, mit dem noch erhaltenen Instrumental der Personalpronomina manim, tevim, sevim: ar manim, tevim, sevim; in anderen Gegenden dagegen ist der Instrumental durch den Akkusativ verdrängt: ar mani, tevi, sevi. Ja sogar im Plur. finden wir, wenn auch äusserst selten, den Instr. durch den Akk. verdrängt: nevarēju nuoturēt ar deviņas pavadiņas (= deviņām pavadām) BW. 29215. [Über die Entstehung der Präposition aus der Partikel s. Le. Gr. § 510 und zur Partikel § 585 mit Literaturangaben, sowie Kretschmer KZ. XXXI, 364, 391 f. und 469 f.]

Kļūdu labojums:
3256 = 13256
29215 = 29915, 7

Avots: ME I, 139, 140


ciska

ciska, cisks N. - Bartau n. RKr. VII, 84, Demin. cisciņa [BW. 34748 var.],

1) die Lande, Hüfte, das Hüftblatt, der Schenkel (grosse Muskel am Oberschenkel U.):
viņš klibuoja (bija klibs) ar savu cisku I Mos. 32,31. jāsaduod nerātnim labi pa ciskām Kand. cisku mīža, ein schlimmem Schimpfwort auf ein Frauenzimmer U.;

2) ein Teil des Spinnrades:
beņķa ze̦majā galā ietaisītas divi ciskas (cisciņas) ar riteni starpā RKr. XVII, 38; [cisciņa - auch ein Stäbchen am Webstuhl Bielenstein Holz. 406.] Zu li. kiškà "Kniekehle; бедро, ляжка", ndl. hijs dass (s. Lidén MO. V, 195 und būga KSn. I, 251) und (?) ai. kiṣ̌ku - "Oberarm" (Lewy PBrB. XXXII, 140 2 ); mit k - statt c - unter dem Einfluss von Formen wie kakṣ̌ā "Achselgrube"?]

Avots: ME I, 388, 389


kājīgs

kãjîgs [li. kójingas], gut zu Fuss L., flinke, gesunde Beine habend: kājīgs cilvē̦ks, ein tüchtiger Fussgänger, Läufer Etn. III, 182. vairs nava klibs, bet labi kājīgs Lautb.

Avots: ME II, 189


klibiķis

klibiķis,

1) der Drücker der Türklinke, auf den man drückt, um die Klinke zu heben
Gold., Wid. [li. klibikis dass.]; ein Klopfer an der Tür

2) ein nietloses, wackeliges Messer
Kand., St.;

3) ein Lahmer:
klibiķi, klibiķi, še tava nauda LP. VI, 257;

4) jem., der den Mantel nach dem Winde hängt, der nicht gesinnungstüchtig ist.
Zu klibs.

Avots: ME II, 225


lenkurēties

le̦n̂kurêtiês 2 Seyershof, (sch)wanken, wackeln (?): klibs iet le̦nkurē̦damies. kad nevar vairs kāju nuovaldīt, tad le̦nkurējas.

Avots: EH I, 734


mač

mač: auch Hasau, Perkunen, Preiļi (Kur. Nehrung), Wirginalen: viņš ir klibs nuo pat maģa (von klein auf) Rutzau.

Avots: EH I, 776


pekāt

pe̦kât,

1): "langsam, schwerfällig gehen"
[?] Seyershof: bet tâ pe̦kā, lai gan ir klibs!

4) = pe̦kuôt Etn. IV, 164.

Avots: EH XIII, 219


saklibt

saklibt, lahm werden: zirgs sakliba Nigr, slapjā laika aitas saklibst C., Smilten, Lub.

Avots: ME II, 650