izspokotizspuôkuôt, ‡ Refl. -tiês (mit uõ ) Dunika, Frauenb., sich sonderbar (gespensterhaft) vermummen, ausstaffieren.Avots: EH I, 483
pārspokot‡ pārspuokuôt, ändernd verunstalten, lächerlich machen (?): tas tik ir puoļu vārdus pārspuokuojis, ka ... nevar pazīt Pēt. Av. II, 135.Avots: EH XIII, 212
piespokotpìespuokuôt,1) reden, was später in Erfüllung geht Frauenb., (von Unerwünschtem) Libau;2) "pîemuļķuot" (mit uõ ) Schibbenhof.Avots: ME III, 296
spokotspuokuôt,1): še ... brīžam spuokuoja biedīgs tukšums Austriņš Raksti VII, 246.Avots: EH II, 566
spokotspuokuôt,1) intr., spuken (mit uô ) C.: rijā ļuoti spuokuoja Dīcm. pas. v. I, 18. brīžam spuokuoja biedīgs tukšums Austriņš Daugava I, 978;2) tr., "?": zvaigznīte vēl spīd spuokuodama mērķus tālus Vēr. I, 1466. Refl. -tiês,1) spuken Freiziņ, Wid.: ķē̦ms spuokuojas LP. VII, 444. baidekļi spuokuojās Etn. IV, 84;2) albern, sich lächerlich gebärden Wid.Avots: ME III, 1035