izbaidīt
izbaĩdît [li. išbaidýti], tr., erschrecken, in Furcht setzen: ar valuodu izbaidīju netikušu tē̦va dē̦lu BW. 15097. [Refl. -tiês,:
1) erschrecken
(intr.);
2) zur Genüge baidît.]
Avots: ME I, 714
1) erschrecken
(intr.);
2) zur Genüge baidît.]
Avots: ME I, 714