kalts

I kal̃ts (li. káltas, pl. káltai),

1) [in Salis nur das Demin. kal̃tiņš], das Stemmeisen, der Meissel;

2) ein kleiner Hammer
Lettg. Zu kalt.

Avots: ME II, 146


kalts

I kal̃ts: kaltam galu metināt BW. piel.2 1851, 1.

Avots: EH I, 579


kalts

II kalts (li. kal̃tas) "schuldig" Memelshof, Für. I. - Zu gr. χελλόν· στρεβλόν, πλάγιον Hes. (und li. kal̃tis "sich anlehnen", an. hallr, got. hulƥs "geneigt" )? Oder zu arm. xel (wenn hier x aus kh) "perverso"?]

Avots: ME II, 146


kalts

‡ III kàlts 2, -s, "upes krasta daļa, kas ieliecas upē" Saikava, "eine höher gelegene Stelle am Seeufer" Lubn.; kalts "das durch Besehwemmung wachsende Ufer eines Flusses" Kalz. n. BieIU. Zu kalte 1? Oder zu li. atsikal̃ti "sich anlehnen", ai. kaṭaka-ḥ "Bergabhang" und ahd. halda "Bergabhang" (bei Walde Vrgl. Wrtb. II, 599)?

Avots: EH I, 579