kukotI kukuôt (li. kukuóti), kùkuôt, schreien (vom Kuckuck): kukuo, manu dze̦guzīti BW. 2240. vis˙gaŗākās egles galuotnē dze̦guze klanīdamās kūkuoja A. (Vgl. la. cucūlus "Kuckuck", r. куковать "schreien (vom Kuckuck)" u. a. bei Berneker Wrtb. I, 639.]Avots: ME II, 303
kukotI kukuôt, ‡2) wiederholt sein Verlangen nach etwas äussern Dunika, Schnehpeln: kuo tu kukuo vienmē̦r pēc ēšanas?Avots: EH I, 669
kukotII kukuôt: sitzend schlummern Seyershof; kukat Salis, erkrankt mit niedergebeugtem Kopf hocken: vis˙biežāk kuka vistas.Avots: EH I, 669