labêt,

1) rühmen
LD.;

[2) anlocken,
pielabināt: es labēju suni Wilzen.] Refl. -tiês, sich bessern St., Biel. I, 407.

Avots: ME II, 395

labêt, Refl. -tiês: guovs nelabējas (netuop ve̦se̦la) Frauenb. Zur Bed. vgl. auch ‡ ielabēt.

Avots: EH I, 709