lancka

lañcka,

1) der Lappen, Fetzen, das Stück
[Fest.]: ce̦pure sapluosīta smalkās lanckiņās. viņš bij viss vienās lanckās Ronneb. viņš iet lancku lanckām Smilt.;

2) die Verleumderin, Tadlerin, Klatschbase
Etn. IV, 129;

3) der Herumtreiber, Faulenzer
C., Smilt.;

4) ein zerumpter Mensch.
[Vgl. lanska; in den Bed. 1 u. 4 zu la. lancināre "zerreissen"? in der Bed. 3 nebst lañckât I wohl zu lancīties.]

Avots: ME II, 419, 420


lancka

lañcka,

1): auch Orellen, (mit àn 2 ) Erlaa, Zvirgzdine; ‡

5) ein liederliches Weib
Orellen; ‡

6) ein minderwertiger Boden
(mit àn 2 ) Meselau, (lanckas) Golg.

Avots: EH I, 719