mḕrdinât [auch PS., mêrdinât ² Ruj., Wandsen, mẽrdinât Wolm., Dunika], = mērdêt, tr., die nötige Nahrung nicht geben, knapp halten, hungern lassen, mergeln, kasteien: savu miesu mērdinât, sich kasteien U. apņēmās, ka katru dzīvu dvēseli mērdinās Rainis.

Avots: ME II, 618

mḕrdinât, ‡

2) = mẽrdêt 3 (s. oben) Diet.; ‡

3) betäuben, bezähmen
Stenden Deutsch-lett. Wrtb.

Avots: EH I, 807