I mist (li. mìsti "leben wovon, sich ernähren womit"), mìtu, mitu, intr., leben, sich aufhalten, seinen Lebensunterhalt haben, sich ernähren, gedeihen: zaldāti mita kuorteļuos LP. VII, 675. gribu mist starp jums 1226. brālis gājis uz tuo kalnu, kur čūska mita IV, 54. mita uz mūriņa Kaudz. M. tu sirdī neļauj nuopūtām un skumjām mist L. Bērziņš. likās, ka vijuolē mistu viņa dvēsele Vēr. II, 1195. brieži senāk Vidzemē nav mituši A. XX, 144. skrej (bitīte) pie manis ziemu mist BW. 30400. [ziemu mitis teļš U., ein Kalb, das ein Jahr alt ist.] vai liniņi tev neauga, vai nemita avitiņas? BW. 23521. tavs vīrs bijis vēl tāds labi mitis, spirgts un smaidīgs R. Sk. II, 128. [labi mitusi aita var gan būt krietni pasmaga Janš. Dzimtene ² II, 203.] Subst. mišana, das Wohnen, Leben. [Wohl nebst mitinât zu màita (s. dies) und av. miϑnāiti "weilt, wohnt", maēϑanǝm "Aufenthaltsort", s. Fick Wrtb. I ^4, 102, Berneker Wrtb. II, 52, Trautmann Wrtb. 185.]

Avots: ME II, 636

I mist: aitai, kas labi mitusi, ir divreiz jē̦ri Iw.

Avots: EH I, 818

II mist [li. - mìšti "in Verwirrung geraten"], mistu, misu, nur in der Zstz. mit iz-, sa-. Refl. -tiês, verwirrt werden, irre gehen, fehlgehen, fehltreten: gājis, ka ne+maz nemisies LP. VI, 6. Subst. mišanâs, das Fehlgehen, das Sichirren Spr. Zu màisît.

Avots: ME II, 636

[III mist, aufhören, ablassen Manz. Lettus: viņš nevar mist raudāt Arrasch. nuo nuoskumšanas mist, vom Trauern ablassen Für. I. Refl. -tiês Für. I, = mitēties, nachlassen, abstehen, aufhören, bleiben lassen. - Wohl nebst mitêt (iês) (s. dies) zu atmist 1 und mitrs (s. dies); vgl. auch atmietêt.]

Avots: ME II, 636

‡ IV mist, mìtu, mitu, durch Aufnahme von Feuchtigkeit weich werden Baar in seinem Exemplar von U.; s. auch atmist 1 und samist I. Zu mitrs.

Avots: EH I, 819

‡ V mist (?) Bērzgale "= mizêt": man misa zuobi negatavus augļus ē̦duot.

Avots: EH I, 819