rotīgs

ruotîgs,

1) mit allem versehen, wohlhabend
Ruj., Plm. n. U.;

2) mit Schmuck versehen, geschmückt
Ar., Mag. IV, 2, 139: māsiņ mana ruotīgā (Var.: ruotaliņa), ...kas ruotiņu tev redzēja nuomalē staigājuot? BW. 21618. In der Bed. 1 (wenn mit uo aus on) etwa zu ir. rét "Sache" und ai. rátnam "Habe, Besitz"?

Avots: ME III, 584