uja

I uja! u˙ja! ujā! Interjektion, als Ausdruck der Bewunderung, des Schrecks gebraucht; Ausruf, mit dem man den Wolf und jedes gewaltsame Andringen von sich abtreibt U.: uja, kas par kalnu! LP. V, 7. ēst! uja, kâ ēst gribas! 216. uja! kas tam krauklītim par lielu saimi! VI, 250. vilks; vilks; ujā, vilks! VII, 885.

Avots: ME IV, 296


uja

II uja, comm., wer ū-ū ruft Warkl.

Avots: ME IV, 296