verveklis

ver̂veklis 2 (li. vervẽklis "ein Hund, der immer bellt") N.-Bartau "buldura cilvē̦ks".

Avots: ME IV, 542


verveklis

ver̂veklis 2 ,

2) "ein böser Mensch, Zauberer"
mit er; wo?).

Avots: EH II, 772