ņer
ņe̦r! Interj.,
1) zur Bezeichnung des Hundegebelles:
suņi rej ņe̦r, ņe̦r Ahs. n. RKr. XVII, 40; übertr. auch auf menschliches Gezänk: kas priekš kāzām kūst laukā, pēc tam iet ņe̦r, ņe̦r MWM. XI, 5;
2) mit ņe̦r, ņe̦r reizt man Hunde.
Avots: ME II, 899
1) zur Bezeichnung des Hundegebelles:
suņi rej ņe̦r, ņe̦r Ahs. n. RKr. XVII, 40; übertr. auch auf menschliches Gezänk: kas priekš kāzām kūst laukā, pēc tam iet ņe̦r, ņe̦r MWM. XI, 5;
2) mit ņe̦r, ņe̦r reizt man Hunde.
Avots: ME II, 899