šust (li. siùsti "toll werden"), šùtu, šutu,

1) böse werden, zornig sein, schmollen
St., Bergm. n. U.: zviedz kumeļi kâ šutuši briesmuoņi Apsk. v. J. 1903, S. 660. šutušas zvē̦ru mātes Janš.;

2) tollen, rasen, scherzen, lärmen
Kronw. n. U.: bē̦rni šūt cauru pavakaru Nigr. pārdzē̦rušies un cauru nakti ar mums šutuši Janš. Dzimtene ² III, 385" ai tu, lielals rievelis! gan˙drīz mani apgāza. tīri kâ iedzēries. par kuo tad tu tâ šūti? Dzimtene IV, 60;

3) den Verstand verlieren, verrückt werden
Wain.: viņa bučuoja tuo kâ šutusi CTR. I, 11. vai tu neesi šutis? Wain. Zu šaùst.

Avots: ME IV, 107

šust: vor dem Stichwort ME. IV, 107 ist "I" zu ergänzen;

2): auch Amboten, Funkenhof, Rutzau; pūt, vējeņ, šūt, vējeņ! Tdz. 45265; ‡

4) "ein grosses (aber bald schwächer werdendes) Interesse für etwas haben"
Nigr.: tas jau tur tikai šūt, - ne˙kas neiznāks.

Avots: EH II, 658

II šust, = svîst 1: maza gaismiņa šuta Gramsden. Auf li. šùsti "svîst (Miežinis); schmoren, brühen" beruhend.

Avots: ME IV, 107

III šust! Ausruf, mit dem man Hunde wegtreibt U.

Avots: ME IV, 107

III sūst: auch Serbig., Smilt., Stolben, Wrangelshof.

Avots: EH II, 658

IV šust, in der beim Tauschen üblichen Redensart šust ("?") makiem, mît nažiem! Golg.; vgl. šustît I 4.

Avots: ME IV, 107

IV šust: š., suns, pagaldē iekšā! Kaugershof.

Avots: EH II, 658

‡ V šust AP., = sust I 2 (verächtlich).

Avots: EH II, 658