mãnît [Salis, Ruj., Wolm., Ronneb., AP.,
mànît Serbig.],
-u od.
-ĩju U., -
-ĩju, tr.,
verblenden, täuchen, betrügen: tē̦vs šuo mānuot vien Upīte Medn. laiki 91.
tu tik māni citus iz e̦ze̦ra laukā un pats aiz muguras zvejuo Kaudz. M. 44. Refl.
-tiês,1) sich täuschen U.;
2) lügen, flunkern: kuo tu te mānies, ve̦cais diedelnieks! JR. IV, 51. Subst.
mãnîšana, das Betrügen: sevis mānīšana Vēr. I, 1040,
Selbstbetrug; mãnîtãjs, der Trüger; mãnîtãjiês, Betrüger, Lügner, Flunkerer.
[Betonung und Bedeutung deuten eher auf Verwandtschaft mit r. мани́ть "locken; zum besten haben" als auf Entlehnung daraus, während die Betonung von li. mõnyti "zaubern" auf Entlehnung weist; falls le. mãnît kein Lehnwort ist, gehört es wohl zu māt, māžs, mādīt.]Avots: ME II,
582,
583